Congo 2018 Gezeur in Kikwit

BLOG 4

Kikwit (1.000.000 inwoners) is een tussenstop in onze reis. Kleren worden gewassen, brochures uitgezocht en de jeep klaargemaakt voor onze laatste twee weken hier. Bram en ik nemen de tijd om een wandeling te maken. Als we wat foto’s op de markt maken, worden we echter wéér aangesproken door een dame van de douane. “Het is verboden om foto’s te maken, ik wil graag uw paspoort en dat u de foto’s verwijdert”. Weer dit gezeur met iemand van de overheid die alleen geld wil. Het zou misschien de eerste keer zijn dat ze überhaupt een paspoort gezien zou hebben, maar natuurlijk geven wij niets. We hebben keurig gevraagd of we een foto mogen nemen, en nadat we haar vertellen dat het onze zaak is wat we met onze camera doen, is het gesprek afgelopen.

Het zijn echter niet alleen de agenten die snel geld willen verdienen. Als we rondom de haven lopen, krijgen we te horen van de beheerder dat we hier niet mogen zijn. Als we hem erop wijzen dat er honderden anderen rondlopen (waaronder straatverkopers), dan zegt hij dat het zijn clienten zijn. Daar worden we dus ook al weggestuurd.

Met een kano gaan we de rivier over. Aan de andere kant heeft Bram een jaar geleden gepreekt. We krijgen er een rondleiding en praten met de mensen. Net als we weer de kano instappen om terug te gaan, komt er een andere kano aan met wat politieagenten. Terwijl we wegvaren zien we dat ze in discussie gaan met de mensen op het land. Ze hoopten ons weer te beboeten en ondervragen nu de mensen met wie we waren. Gelukkig zijn we alweer aan de andere kant van de rivier. We gaan weer terug naar huis.

Dat was nog niet alle heisa met de geldzuchtige politie. Als ik ’s avonds met wat jongeren wat ga drinken in de binnenstad, staat er binnen een half uur een agent in burger die mij zonder reden om legitimatie vraagt. Als ik hem vraag hoe het mogelijk zou zijn om in het binnenland te komen zonder correcte legitimatie heeft hij er geen antwoord op. De rest van mijn groep mengt zich ook in de ruzie. Hij wil echter niet weggaan, en haalt er nog iemand van de douane bij. Ondertussen is de discussie niet onopgemerkt gebleven. Heel wat anderen van het terras staan ook op en uiteindelijk is er een flinke ruzie. Wij blijven rustig zitten en wachten tot ze uiteindelijk ophoepelen. Wat een gezeur. De Nederlandse zendelingen met een zwarte huidskleur hebben het volgens mij veel makkelijker hier.

Na ons kort verblijf in Kikwit, reizen we af naar Mukedi. De omgeving is steppe-achtig, droger en warmer dan Kikwit. Hier zullen we een paar dagen blijven. Daarna rijden we door naar Pont Loange, onze laatste locatie voor de conferentie.

Hendrik Algra