Congo 2018 - Meereizen met Pasteur Krol (3)

Beste Vrienden,

Onze reisdag naar Kikwit verloopt niet heel erg soepel. ’s Ochtends worden we midden in de stad staande gehouden door politie omdat we wat foto’s maakten. De agenten willen geld aftroggelen maar we weigeren om ons paspoort af te geven. Meekomen naar het bureau dus. Het zogeheten ‘kantoor’ is een blauwe scheepscontainer met wat vieze meubels erin. Wanneer we alles uitleggen mogen we uiteindelijk gaan. We komen er zelfs zonder financiële berisping vanaf, iets wat hier zelden voorkomt.

Nadat we door het gedrang rond de bus heengekomen zijn, kunnen we eindelijk plaatsnemen. Iedereen zit dicht op elkaar gepakt. Er staan allemaal banken en mensen zitten dicht tegen elkaar aan. Ook het gangpad is volgestouwd met koffers, tassen en late reizigers. De reis begint met een schorre man die schreeuwend het evangelie verkondigt. De bus wiebelt ook continu omdat bovenop het grootste deel van de koffers vastgebonden ligt. Wat in Nederland als absurd wordt aanschouwd, is hier de normaalste zaak van de wereld.

Onderweg worden we meerdere keren door de douane gecontroleerd. Ze proberen elke keer je paspoort in te nemen en hem tegen betaling terug te geven. We verzetten ons hier flink tegen en komen er vaak goed vanaf. Als een agente met lege handen terugkeert (omdat wij zogenaamd geen Frans spreken), roept een van de dames naast de bus dat ze terug moet om het paspoort te controleren. Dit is niet omdat ze de drang heeft te weten wie we zijn, maar simpelweg om de buitenlanders te bestelen. Een keer komt een uiterst brutale agent binnen. Hij zegt zonder schaamte in het Kikongo tegen de mensen: “deze Amerikanen hebben jullie al heel wat geld gegeven, nu kom ik mijn deel halen”. Uiteindelijk maken we ongeveer 8 van deze controles mee, meestal met een goede afloop.

Opmerkelijk is wel de verandering van mentaliteit onder de bevolking. Vroeger was men bang voor de douaniers, maar nu (als wij de discussie beginnen), spreekt ook de lokale bevolking ze tegen. Het ontzag is grotendeels verdwenen.

Uiteindelijk komen we 4 uur te laat aan in Kikwit. (Waar we nog moeten wachten op onze koffers). De reis met een Congolese bus was niet heel onaangenaam, maar ook niet iets wat ik wekelijks mee wil maken. Het was in elk geval een interessante ervaring.

-Hendrik

Op de ene foto is Kinshasa te zien, op de andere onze bus.