Luswa gaat naar de pygmeeën (4)

Luswa gaat naar de pygmeeën (4)

Lompen, daar gaan ze in gekleed. Een enkeling heeft maar acceptabele kledij, maar ook daarin zitten gaten, vlekken of scheuren. Veel kinderen zijn ondervoed. Een paar zitten te eten. Ze schrokken. Ze kijken rond, alsof hun maaltijd in gevaar is. Ze hebben honger.  Ze eten een klein beetje maniok (chikwange, dat lijkt wat op een heel stevige kleefpasta) met wat gekookte zuring. Armoede troef. Ook in het oerwoud lijden mensen honger. Vlees? Er zijn te weinig dieren voor de jacht dicht bij de wat grotere dorpen. Eieren? Die zijn voor de bantoes. Veel pygmeeën leven in de diepste misère. Daardoor werden we al diep geraakt toen we nog in Oshwe waren. We begonnen daar al met het uitdelen van de goederen die we hebben meegenomen: kleding,, medicijnen, zeep en enkele zakken met zout, een bijna niet te verkrijgen en duur product in het oerwoud. De medicijnen geef ik aan een plaatselijke ‘blote voeten dokter’, een EHBO-werker. Hij is ook een pygmee en heet Joseph Lobile Lwama, met als bijnaam: de Vis. uitdelen van zout

Nadat we een overzicht hadden gemaakt van de noden en behoeften van de pygmese bevolking van Oshwe, kwamen zij zelf met ons praten. Het initiatief ging geheel van hen uit. “We willen niet het uitschot van de maatschappij blijven. Help ons.” De voorzitter van het wijkbestuur van Oshwe-III, de Vis, en een dame bieden zich aan om een bestuurtje te vormen ter verbetering van hun levensstandaard. Ze wíllen! Geestelijke en sociale vernieuwing gaan vaak hand in hand. We kennen in Oshwe ook een predikant en een vrouwelijke aalmoezenier van de politie (bantoes) om hun groepje aan te vullen. We gaan hen helpen – als we de gelegenheid daarvoor krijgen althans. Naast Matabu Itona, Joseph (de Vis) en maman Ngele doen ook ds. Nsona en evangeliste Dosithée Kabemba mee. Zij kunnen goed lezen en schrijven en staan positief tegenover de pygmeeën, anders dan de meerderheid van de bantoes. We hebben al een eerste stap gezet naar de overwinning!

Evangelisatie hier kán gewoon niet zonder sociale activiteiten. Zelfs die ene mooie broek die je aan hebt, is onbetaalbaar voor een pygmee. En wat te denken van een motor? Het geld daarvoor kan geen enkele pygmee in zijn hele leven bij elkaar verdienen. Dat is de realiteit van het oerwoud. Maar ze wíllen. Het is voor ons het beste als we een ontwikkelingscomité hebben in Oshwe, het bestuurscentrum. Van daaruit kunnen we de andere gebieden wel bereiken.

En hoe die pygmeeën van Oshwe reageerden op het Evangelie, dat ze voor het eerst van hun leven hoorden? Het was een spontane evangelisatiemeeting, niet van tevoren aangekondigd… Wel, de eerste oogst van deze reis bestaat uit 90 mensen die aangaven Christus te willen volgen. We hebben hier nog geen evangelist. Er is nog wel wat werk te doen. Maar een kerkje is er, niet het gebouw maar wel een gemeenschap.  kerk-in-wording van Oshwe-III

Onderweg naar Lokongo moesten we over een riviertje, de Lukénie. Dat is nog een kunst apart. Je ziet het op de foto. Eerst takken uit het bos halen, dan iets fabriceren dat de naam ‘brug’ niet waardig is. Je riskeert je motor te verliezen, dat kan ik je wel vertellen. Ik moest (met mijn watervrees) wel tien keer slikken voordat ik de overtocht waagde. Maar ik had geen andere keus.

Zo, nu ben ik weer bijgepraat tot vandaag. Vandaag beginnen we met de vorming van ons groepje van drie evangelisten en de heer Buku. Hoe zal dat verlopen? Ze weten zo weinig - behalve Dieudonné, als een intellectueel onder zwakbegaafden. Dat is maar een vergelijking, dat begrijp je. Want de mensen zijn hier niet zwakbegaafd. Ze zijn net zo begaafd als jij en ik, maar ze hebben zelfs geen kans gehad ooit naar school te gaan. Hoe zal dat verlopen? Zullen ze ons begrijpen?

(wordt vervolgd)