Nepal in het vroege voorjaar '17 - 4

Beste vrienden,

Het geheim van Sarandara. Ik heb het wel eens genoemd, zonder er dieper op in te gaan. Maar nu komt het opeens heel dichtbij. Zondag gaan we naar dat dorp toe, hoog in de bergen van Oost-Nepal.

Sarandara. Aan bezoekers werd daar voorheen iets wonderlijks getoond. (Dat hadden ze beter niet kunnen doen…) Tegen het vallen van de avond begon een steen in een bergwand van drie voet hoog en een halve voet breed licht uit te stralen. Iedereen was daar trots op. Sarandara had iets! Meer gebeurde er niet mee. Wisten zij iets af van de waarde van kostbare stenen…

Zes jaar geleden kwam er een team van 12 of 13 buitenlanders. Ze werden op een uitloper van de berg afgezet met een helicopter. Ze zetten hun tenten op en hadden met niemand contact. Ze kwamen zogenaamd om het toerisme te bevorderen, want vanaf die plaats heb je een prachtig uitzicht op de bergrange. Onder andere de Mount Everest is prachtig te zien, alsof die op een dag lopen afstand ligt. Na enkele foto’s doken ze hun tenten in. Ze wilden met niemand contact. Overdags sliepen ze grotendeels, maar ’s nachts werkten ze in de rotsspleet van de wondersteen van Sarandara. Na 10 dagen verdwenen ze zoals ze gekomen waren. De steen was ‘gevlogen’.

        wonderlijke ontmoetingen

Tijdens mijn eerste bezoek aan Sarandara wilden de leiders van het dorp mijn visie horen op deze zaak. ‘Shining stones’ is een verzamelnaam van edelstenen en halfedelstenen met lichtgevende kwaliteiten. Ze kunnen kostbaar zijn, zoals diamant. Sommige zijn nóg duurder. Maar andere zijn bijna niets waard. De prijzen variëren, afhankelijk van de soort steen, van 1,5 euro per kilo tot meer dan 10.000 euro per gram. Gezien de rooftocht van de ongeïdentificeerde Europeanen zal het om iets heel kostbaars gaan.

De afgelopen maanden zijn de mensen uit die streek gaan hakken in de bergwand. Ze hebben het een en ander gevonden. Of ik misschien een voorschot kan geven? En dan mag ik wel een kilo meenemen… Douane of grenspolitie? Nooit van gehoord. Sommige mensen in Sarandara hebben zelfs nog nooit hun provinciehoofdstad gezien op 60 kilometer. Te ver. Te duur. Wat weten zij van de wereld? Nou, toch wel iets. Ze weigeren apert iets te vertellen van hun vondsten aan de overheid. Die beduvelt namelijk iedereen. Corruptie, corruptie, de pest van de Derde Wereld. Ze zijn genoeg bedonderd. Eerst willen ze weten wat ze in handen hebben. Veredelde steenkool of toch iets heel anders? Ik heb via wat ik aan foto’s heb gezien mijn mening al getrokken. Het is geen kattenpis, om het even zo te zeggen. Maar ik vertel hen en mezelf dat ik wel iets heb dat waardevoller is. Kostbaarder dan goud en zoeter dan honing. In Sarandara begrijpen ze dat beter dan in Nederland. Wie is er nu ‘onderontwikkeld’?

Voor de rest reis ik met genoegen van hot naar her. Ik sliep vannacht in een vieze lodge. Drollen in het toilet, nauwelijks weg te spoelen door de slechte afvoer. Een waskom die zo vies was, dat ik er een halve toiletrol aan wijdde om hem een beetje schoon te krijgen. Dekens zonder bovenlakens, vol vegen en vlekken. Een vies onderlaken. Ik was tevreden. Vanochtend ging de reis van Dharan naar Bhedetar. Een vergadering van de evangelisten van de Himalayan Evangelical Fellowship. Heel geslaagd. Maar die reis… We reden met 25 mensen in een aftands Volkswagenbusje, 23 passagiers, de chauffeur en de conducteur. Je moet in Nepal komen om te begrijpen hoe je dat allemaal in een kleine auto krijgt. Ik kon gedurende 40 minuten geen voet verzetten, klem als ze zaten tussen de voeten en bagage van anderen. Mijn voeten krom en pijnlijk, hoofd gestoten tegen uitsteeksels en de ijzeren rand van de stoel achter me. Medereizigers boos op mijn brede kont en zware tas. Ik heb ze maar vriendelijk toegelachen en hen in het Nederlands uitgelegd dat ze het maar moesten nemen zoals het viel. Dat hielp. Iedereen was blij dat ik het busje weer verliet, ikzelf als allereerste. Ik knipte maar een foto van het centrum van het bergdorp Bhedetar (precies tussen Dharan en Dankhuta) en nam een kop thee op de goede afloop.

Ik houd jullie verder op de hoogte. De echt mooie en grote reizen komen nog, naar Sarandara, de goeroe en Bhojpur. Maar de avonturen komen als vanzelf aanwaaien, onuitgenodigd en onverwacht. Hoe dat gaat aflopen?

Met vriendelijke groet en een echt Nepalees: Jay Massih!

Bram Krol

   breng wat kleur in een grauwe wereld...