Nepal in het vroege voorjaar '17 - 6

14 maart 2017 - Bhojpur, Nepal

Beste vrienden,

Niet alleen lange Europeanen hebben er last van. Ook Nepalezen stoten hun kop. Op mijn hoofd zitten bloedkorstjes. Sommige klappen zijn zo hard, dat je er dizzy van wordt. Maar wat denk je van een toilet, waarvan ik gebruik moest maken, van 1,25 meter hoog? Je kruipt naar binnen. Maar hoe moet je je broek naar beneden krijgen of je gat schoonmaken? Ook in Nepal heb je kopzorgen. Als je dat achter de rug hebt, ben je alle maten even vergeten, uit vreugde over de geslaagde operatie. En dan: boem! Je struikelt. Je mag blij zijn dat je voet niet in het stinkende gat verdwijnt… Slechts bij uitzondering kom je een deurpost tegen hoger dan 1,60 meter. Boem. En als er al een lamp hangt, dan graag op schouderhoogte. Spiegels? Prachtige uitvindingen voor wie zijn buik wil bekijken. Voor haar en baard moet je door de knieën.

SAM_1546  ons 'hotel' Arun Velly   

Arun Velly, zo heette ons ‘hotel’, het beste hotel van het dorp Leguwa. In feite was het een soort kippenhok van metalen golfplaten vol gaten. Nogal gehorig, om het zacht te zeggen. Van alle 6 kamers kon je elk woord horen. Acht verschillende snurkers telde ik tussen 3 en half vijf in de nacht. Voor die tijd viel er weinig te slapen, vanwege laatkomers, zware rokers (ik maar kuchen), dronken hotelgasten en nachtelijke telefoongesprekken. Daarna stonden de eersten alweer luidruchtig op, want rust valt in Arun Velly niet te vinden, hoe aardig de hoteleigenaar ook was. Velly – oftewel Valley, maar zo nauwkeurig kijkt men in Nepal niet. Als je een restaurant zoekt moet je soms ook tevreden zijn met een restorent, een rasttauront of een restarunt, met kleurige letters schaamteloos aangekondigd.

SAM_1588      SAM_1549

De tochten per bus waren zwaar. Gezellig, dat ook, voor zover de muziek niet zo luid werd gezet dat je elkaar niet meer kon verstaan. In Nepal geldt er maar één stand voor het muziekvolume, de hoogste. Tref je een aardige conducteur, dan wil hij je soms wel ter wille zijn en het geluid wat terugschroeven. Is hij minder gezellig? Ik dan ook. Al heel wat keren heb ik de bedrading van de dichtstbijzijnde luidspreker stuk getrokken. Maar dit keer had ik geluk. Toen, nog vóór vertrek, een waterval van geluid mijn gehoor op stang joeg, brulde ik door de bus: “Ben je helemaal knetter?” De chauffeur verstond dat en zette het geluid toen helemaal uit.

Ook in de bus stoot je je hoofd onophoudelijk tegen stangen met uitstekende puntjes van het laswerk. Je moet eigenlijk op reis gaan met pleisters bij de hand, al kun je daar dan niet bij als je ze nodig hebt, want je zit klem met drie personen op veel te kleine stoelen, met bovendien nog een grote tas van een ander op je schoot geduwd. Je mag blij zijn dat je adem kunt halen, of dat je je voeten tijdens reizen van soms meer dan 10 uur enkele centimeters kunt bewegen. Is het droog geweest? Dan hangen er stofwolken van hier tot gunter, een laaghangende mist die het zicht belemmert en ook de ademhaling.

SAM_1676  hellehond bij een boeddhistische tempel (Taksar) 

Uitstappen en lopen. Eerst is het een genot. Schone lucht, prachtige vergezichten, steile hellingen, bossen en pittoreske dorpjes. Dan gaan je voeten pijn doen, omdat ze voortdurend scheef staan, wat wij niet gewend zijn. Dan volgen je kuiten. Daarna krijg je ademnood, want de reis gaat snel en na elke foto die je maakt moet je een stukje hollen om de groep bij te houden. Eerst naar het dorp Tilar, dat geen dorp is. Het is een boerengemeenschap op een berghelling. Geen winkeltje te bekennen. De dichtstbijzijnde ligt op een uur lopen afstand, het dorpje waar wij uit de bus stapten. Er wonen eenvoudige mensen, de meeste analfabeet. De school ligt ook op een uur lopen. Maar tegenwoordig gaan bijna alle kindertjes uit het dorp erheen, van vierjarige leeftijd af…

SAM_1611

De tocht van Tilar naar Taksar (dichtbij de regionale hoofdstad Bhojpur gelegen) was een mooie bezoeking. Op sommige plekken kun je, bij één verkeerde stap, zomaar tweehonderd meter naar beneden vallen of glijden. De tocht voert over smalle dijkjes van rijstvelden (paddies), soms minder dan 10 centimeter breed en hier en daar nogal broos. Hier is zowaar water, op het einde van de grote droge tijd. Stap je verkeerd, dan heb je een hompelvoet van klei, en dan blijf je glijden. Ruim vier uur, met aftrek van de tea time. Onderweg kwamen we zowaar één theehuisje tegen, nou ja, een gammele schuur. Maar wat waren we daar blij mee. Thee met biscuitjes, de enige versnapering (naast wat zwaar gepeperde lekkernijen en kleverige zuurtjes) die er te krijgen was. Nou ja, krijgen? Bijna, maar we moesten toch 9 cent per kopje thee neertellen. In Nederland zouden we daar om lachen – maar de leider van onze groep van vijf zwervers probeerde toch nog een groepsreductie tot stand te krijgen. Tot slot kreeg hij een tweede kopje thee voor de halve prijs. Hij was dik tevreden.

SAM_1686

Op de terugweg hadden we onnoemelijk veel geluk. Ten eerste zat de bus van zes uur vol (dan hadden we om vijf uur, in het donker, de berg naar Bhojpur moeten beklimmen), zodat we ‘pas’ om acht uur konden vertrekken. Heel aangenaam. Ten tweede bleef de voorspelde stortregen uit. De hemel was helder en de zon straalde. Na de kou van de nacht op 1675 á 1700 meter hoogte was dat heel aangenaam. En daardoor konden we onderweg (voor het eerst deze reis) de majestueuze bergen zien, inclusief de Mount Everest, de Sagarmatha op zijn Nepalees (Moeder van de sneeuw). Dat we de volgende nacht voor vijven op moesten, om in Dharan het minibusje naar Kathmandu te halen, deerde ons toen nog niet. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad, nietwaar?

Zo laat ik je wat meeleven met mijn reizen. Dit keer had ik, naast wat lokale mensen en onze evangelist Santosh, ook het genoegen een Nederlandse in ons gezelschap te hebben, Esmeralda uit Arkel, die vijf maanden vrijwilligerswerk heeft gedaan in een schooltje in Dharan en in een meisjesinternaat. Wil je meer weten van ons werk, zoek dan eens op mijn site (bramkrol.com) naar onze Facebook-pagina. Ik publiceer nog één reisverhaal, of meer: fotoverhaal, over de mensen en dieren die we tegenkwamen, omdat dat natuurlijk van groot belang is en o zo aardig.

SAM_1635  Taksar leeft van de koperslagerij

Ik tob wat met mijn telefoon. Ik krijg, ondanks alle knopjes die ik aandruk, de weersverwachting van Bhojpur er niet vanaf. Ik zal me ermee moeten tevreden stellen dat ik dat de rest van mijn leven lees… Bovendien staat – na alle gemodder – mijn telefoon op de vliegtuigstand, waar ik ‘m niet vanaf krijg. Heel rustig. Ik kan geen telefoon meer ontvangen. Ik kan je dat aanbevelen. Maar praktisch is anders. Modderen met apparaten, dat is een aangeboren gave van me, waar ik niet over te spreken ben. En je kunt me er nu even niet mee helpen, want ik meen dat ‘wots-ep’ ook niet meer werkt. Maar daar was ik toch al niet zo enthousiast over…

In mijn guesthouse hangt een kriebelige lucht van aangebrande melk. Ik ga een raam openzetten. Straks even het dak op, om de bergen te bekijken. Morgen weer naar huis. Vrienden, het ga jullie goed en wat mij betreft zelfs nog beter.

Met vriendelijke groet,

Bram Krol

P.S. Als je ooit met een smalle beurs en een goed humeur naar Nepal komt, vergeet dan niet dat dicht bij de luchthaven het Sukeyasu Guesthouse is - waar je voor een prikkie kunt genieten van gezellig personeel, de poes en het smakelijke eten. Je vraagt me maar om het juiste adres of telefoonnummer.

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s